ความจริงของชีวิตที่เรามักลืมไป

* * ขอให้ใครสักคนรักคุณมากพอ ที่จะมองข้ามข้อด้อยในตัวคุณ และ รักคุณ อย่างที่คุณเป็น * * * *
สิ่งที่มนุษย์มีมากมายจนเหมือนไม่มีวันหมด นั่นคือ " ความรัก " แต่สิ่งที่มนุษย์มีจำกัด จนดูเหมือนว่าเห็นแก่ตัว นั่นคือ " ความอดทน "

ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งต้อง " อดทน " กับปัญหาต่างๆ รอบข้างไว้ เพื่อให้รักนั้น..ยั่งยืน

แต่ในทิศทางตรงกันข้าม เมื่อใดที่ "สิ้นรัก" เมื่อนั้น "ความอดทน " ก็หามีไม่

สิ่งที่เคยทนได้ ก็กลับแปรเปลี่ยนไป

สิ่งใดที่เคยเห็นดีเห็นชอบ กลับกลายเป็น ขวางหูขวางตา

ทั้งๆที่อีกฝ่ายหนึ่ง กระทำกับตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

ท้ายที่สุด......... " เรา " เป็นฝ่ายทอดทิ้ง " รัก " นั้นให้ต้องจบลง

แต่ยังมีความจริงอีกสิ่งหนึ่ง ที่คนเรามักจะมองข้ามกันไป

บางครั้งความรักของเราอาจจบลง ทั้งๆที่ความรู้สึกรักยังมีอยู่เต็มหัวใจ

เพียงแต่การถูกกระทำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่ง "ความอดทน " บอกให้เราต้องไป

ไปทั้งๆ ที่ยัง " รัก "

เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บ ต้องช้ำ ทางเลือกที่ดีที่สุดก็น่าจะ หมายถึง

" การจากไปในวันนี้ เพื่อที่จะเข้มแข็งและลุกขึ้นได้ใหม่ในวันข้างหน้า " อย่างนั้นไม่ใช่หรือ

หากรักแล้วต้องทนร้องไห้ไปตลอดชีวิต . .

คุณก็จะเจ็บเพราะความรักไปตลอดชีวิต

แต่หากคุณร้องไห้วันนี้ . . แม้จะเจ็บกว่า

แต่ก็จะเป็นความรู้สึกก็จะเจ็บไม่นาน ไม่กี่วันคุณก็ลืมไปเอง . .

สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้ว ว่าจะร้องไห้ไปตลอดชีวิต

หรือร้องไห้แค่วันนี้ แล้วยิ้มไปตลอดชีวิต . . .